iki şehri var gecenin
biri gözüm de tütüyor
birinin dumanı üstünde
yağmur gibi çöken siste
bana bu uykusuz şehri niye bıraktın?
göze alamadığın bir şehrin yerine bütün şehirlerdesin
gece değil istediğin
hayli karanlık bakışlı bir şehrin gözleri ile çarpışmak hevesindesin
gözlerini anlıyorum
henüz bağışlayabileceği gözlerle çarpışmadı kimse
gözlerimizi uzaklılıklar değil ki yalnız
göze alamadığımız yakınlıklar da acıtır
ve gözleri ancak gözler bağışlayabilir…
öyle acıyor ki gözlerim kim bağışlayacak?
sis değil,
uykusuzluk değil,
iki uzak şehir gibi ayrılıktan kavuşmuyor gözlerim
biri hepimizle göz göze gibi hala uykusuz
biri sis içinde kirpiklerine kadar açık
bu sessizliği kim bıraktıysa
göremiyorum konuşkan gözlerinde tek sözcük bile
gözlerimiz birbirine değmiyor gecenin iki şehrinde
kimsenin kimseye gözü değmiyorsa, şiir niye?
